Evet uzunca bir aradan sonra yine birlikteyiz. Biraz özel gereksinimli çocuklardan ve ailelerden bahsetmek istiyorum. Onların ne tür zorluklar çektiğinden daha önceki yazılarımda bahsetmiştim. Bu yazımın ise özel gereksinimleri olan çocukların ailelerine yönelik olmasını stiyorum. Özel gereksinimleri olmayan, normal saydığımız çocuklarımızın bile birçok ihtiyacı varken bir de özel çocuk yetiştirmek pek de kolay değil. Tüm gün birliktelik, çocuğa bakma, yetmeye çalışma, bireysel ihtiyaçlarına yönelik destek sunma bakım verende fiziksel yorgunluktan daha çok mental yorgunluğa, tükenmişliğe de yol açmakta, dışarıdan gelen bitmek bilmeyen öğütler, ötekileştirmeler de onları fazlasıyla etkilemekte olduğunu hepimiz öğrendik diye düşünüyorum. Ben bunlara defalarca değindim ama değinmediğimi düşündüğüm bir konu var. Aileler genellikle özel gereksinimleri olan çocuklarına "Aman o yapamaz, yazık ona, o anlamaz, o şimdi su da isteyemez" şeklinde ekstra onlar için düşünüp, onların hayatını kolaylaştırma adı altında kötülük yapıyorlar. Evet yanlış duymadınız kötülük yapılıyor... Karnımız tokken, aç olduğumuzu hissetmeyiz veya karnımız açken ve sofrada yemek varken aç olduğumuzu söylemeden sofraya otururuz, bunu söyleme ihtiyacı bile hissetmeyiz. Konuşma daböyle bir şey... Çocuğu konuşmayan ebeveyn veya bakım veren eğer onun parmağıyla işaret ettiğini anında veriyorsa, onun ağlamasına dayanamayıp işaret ettiği şeyi anında yapıyorsa bu çocuk üzgünüm ki konuşmayacaktır, çünkü konuşmaya ihtiyacı yoktur. Evvela ihtiyaç duyması gerekir. Okumakta gözü olmayan bir çocuğu işe gönderirseniz ve bu çocuk para kazanmaya alışırsa okumaya ihtiyacı olmayacaktır. Bu çocuğa verilen görevleri siz yaparsanız, ödevlerini hatırlatırsanız, ödev yaparken başında durursanız, bu çocuk tek başına ödev yapmayacak veya sorumluluklarını hatırlamayacaktır çünkü buna ihtiyacı yoktur, onun yerine siz yapıyorsunuzdur. Bu çocuk inatlaşmayı öğrenmişse ve denilen şeyi, istenilen şeyi yapabilecekken yapmıyorsa, inadı sizin kararlığınızdan fazlaysa kusura bakmayın bu böyle devam edecektir. Bunlar sadece özel gereksinimleri olan çocuklar için geçerli değil, tüm çocuklar için geçerliyken bile özel gereksinimleri olan çocukların daha çok destek eğitime ihtiyacı varken siz onlardan destek eğitimi çalmış ve destek olma adı altında eğitimi yok etmişsiniz demektir. Özel gereksinimleri olan çocuklarımız topluma kazandırılması gereken çocuklarken istenmeyen davranışlarının artmasını sağlayıp daha da toplumdan uzaklaşmasını sağlamış olacaksınız. Destek eğitim aldırmanız yetmez. Eğitim evde başlar. Bilmiyor olabilirsiniz, ne yapacağınız hakkında fikriniz de olmayabilir ama eğitim verenin yönergelerini dinleyip, onları uygulamak birincil görevlerinizden birisi olmalı. Lütfen çocuğunuza acıma duygusunu bir kenara bırakarak onun eğitimine destek olun, geleceğinde tek başına kendi kendine yetebilen bireyler olmasına özen gösterin. Unutmayın ki sizler zaten bunu yapabiliyorsunuz, yapamayan çocuklarınız ve onların yapması için sizin cesaretlendirmenize ihtiyaçları var. [Tabi bu yazım yoğun (ağır düzey zihinsel yetersizlik, ağır düzey OSB, ağır fiziksel yetersizlik, çoklu yetersizlik...) destek eğitimi dışındakilere... ] Şimdi durup düşünün, sizin evde 24 saatte yapmadığınız şeyi bir terapist, uzman öğretici, özel eğitim öğretmeni vs 2-6 ders saatinde nasıl yapabilir? Hiçbir eğitimcinin elinde sihirli değnek yoktur. Evde eğitimcinin gösterdiği şekilde çocuğunuzu desteklemek şarttır. Belki bu yazıma çok kızanlar olacak, belki eleştirenler olacak, kolaysa sen yap denilecek belki de... Ne kadar zor olduğunu biliyor ve tahmin edebiliyorum ama maalesef ki başka seçeneğimiz yok... Unutmadan eklemek istediğim çok önemli bir konu daha var. Lütfen hiç bir öğretmen çocuğunuzun yüzünü paylaşıp istismara açık hale getirmesin. Öğretmenleri veya çevrenizi bu konuda uyarın. Özel gereksinimli çocuklar istismara çok daha açıktır. Tümbakımverenleri yürekten kutluyorum, bu yazım kendinizi kötü veya yetersiz hissetmeniz için yazılmadı, hepimizin yetemediği bir çok durum var. Sadece farkındalık olması için ve bu farkındalıkla çocuklarımıza faydalı olabilmek için kaleme alındı... Tümailelerimizi sevgiyle kucaklıyorum. Simge Çelik Korkmaz @_cg_simgecelikkorkmaz simgecelikkorkmaz@gmail.com